Time flies
Door: Mar-Loes
Blijf op de hoogte en volg Mar-Loes
27 Oktober 2014 | Kenia, Eldoret
Onze excuses voor het lange wachten. We dachten jullie hebben al wel genoeg van ons na vier bloggen in drie weken. Maar niets is blijkbaar minder waar, gezien de leuke reacties en berichtjes (bedankt!). We zijn erg blij met alle reacties dit motiveert ons tot het blijven schrijven van het blog. We zullen weer verder gaan met waar we gebleven waren: lake Nakuru.
Na een vlekkeloze vier uur durende reis met de matatu kwamen we aan in Nakuru. Zelfstandig zijn we op zoek gegaan naar een goedkoop hostel en al gauw hadden we die gevonden. Wat een luxe we hadden stroom en een douche! Al snel volgde Elke en Renée die vanuit Nairobi deze kant op waren gekomen. Wat was het leuk om hun weer te zien, hun verhalen te horen, hun foto’s te bekijken en te horen hoe zij het er van af brachten in Kenia. Dit alles konden we bespreken op het dak (dat wij hadden omgebouwd tot terras) van het hostel dat speciaal voor ons geopend werd. Vanuit hier hadden we een uitzicht over heel Nakuru en het meer. Onder het genot van een, lang naar uitgekeken, wijntje was het echt genieten. Tussendoor kregen we nog een bezorgd telefoontje van Marrie over hoe het met ons ging (super lief!). Het was wel vreemd om ineens met vier personen te zijn in plaats van twee. Dus we waren de eerste avond een beetje overprikkeld (dat wordt nog wat als we weer terug in Nederland zijn). De volgende ochtend zaterdag 4 oktober gingen we voor het eerst op safari. We werden om 7:00 uur opgehaald door een jeep die voorzien was van een open dak en gids. In Kenia zit er veel verschil in de toegangsprijs van parken tussen een toerist of een resident/Keniaan. We gingen er vanuit dat we met ons 170 euro kostende Keniaanse visum inclusief Keniaans ID tot de residenten behoorden. Helaas zag de man achter de balie dit anders wat zorgde voor een flinke discussie. Maar Mar-Loes laat niet zomaar over haar heenlopen en heeft gepleit voor de goedkope entree en met succes! Vanaf dit moment was het de mooiste dierendag uit ons leven. De natuur alleen al was adembenemend mooi en om stil van te worden. Daarnaast hebben we het geluk gehad op heel veel dieren te zien: buffels, zebra’s, apen, flamingo’s, giraffes, gazelles, verschillende soorten vogels, neushoorns, hyena’s en noem maar op. Na onze luxe pauze bij het zwembad met cocktails zijn we aan het eind van de middag op jacht gegaan naar de leeuw. Via het radiocontact werden we op de hoogte gehouden. En met de adrenaline gierend in ons lichaam zette we de achtervolging in en na een eindje crossen werd het zoeken beloond. De leeuwin kwam jagend op haar prooi voor de jeeps langs geslopen. Door de foto’s die we hebben bijgevoegd kunnen jullie meegenieten. Na een lange dag en wederom een gezellige avond was het een zeer geslaagd weekend en zijn we zondag richting huis gegaan. Ook het gastgezin was blij dat we er weer waren en gaven ons een warm onthaal.
Die nacht schrok Marloes wakker van een tinteling in haar arm. Na overlegd te hebben met compagnon Loes is er besloten om toch maar gewoon verder te slapen. De morning after bleef de pijn aanhouden en kwam er ook nog een keelinfectie opzetten. Na onze eerste training van de tweede fase in de gevangenis was het tijd voor de dokter. De droge dokter stelde wat kritische beangstigende vragen en kwam tot de conclusie dat het wellicht een spinnenbeet was (gezien het gif spoor op de arm) en een infectie. Na vijf dagen acht pillen per dag, tweemaal daags, een zalfje en ziekenbezoek van Marrie en George was Marloes er weer helemaal bovenop.
Een maand van onze reis zat er alweer op en we besloten om ons eerste echte huis nog meer eigen te maken. Stapelbed en het ongedierte, met behulp van Kipruto, eruit en voilà een opgeruimd gevoel. We waren blij met deze interventie want die paar vierkante meter voelde nu ineens als een echt appartement.
De werkweek in de gevangenis was alweer snel voorbij en we hadden een rustig weekend voor de boeg. Met zaterdag op het programma Naiberi Campsite: een tropisch paradijs waar je voor twee euro de hele dag aan het zwembad kunt liggen. Het was heerlijk en het voelde alsof we even weg waren uit ons Keniaanse leven. Die avond hebben we na twee pogingen genoten van de lokale goedkope versnapering: popcorn. Filmpje op de laptop in bed en ons geluk kon niet meer op (bedankt Elke voor de leuke films!). Op zondag zijn we van start gegaan met een grote schoonmaak en vervolgens bij collega Julia op visite geweest. Zij woont een paar weilanden verder en beschikt over een kleihuisje met stroom (huh?!?). We zijn er achter gekomen dat met name de vrouwen hier keihard werken. Naast het verzorgen van een inkomen moeten ze ook het huishouden doen en altijd paraat staan voor de kinderen. Het leven is op veel vlakken echt nog zoals vroeger bij ons (wat we van onze grootouders hebben meegekregen). De mannen zorgen alleen voor een deel van het inkomen en dat is zoals het hier gaat. Het huishouden bestaat niet alleen uit koken en wassen maar iedereen beschikt ook over een stukje grond en vee wat aandacht nodig heeft. Er is geen geld om deze producten te kopen dus het is een must have om je gezin te voorzien op deze manier. Julia vertelde dat ze met vijf euro in de week moeten rond zien te komen. De kinderen gaan echter wel naar een private school omdat de meeste Kenianen dit als prioriteit stellen. Tijdens ons bezoek hebben we Keniaanse kookkunsten geleerd. Na zelf een bak Ugali, 25 Chappati’s en Ndengu te hebben gemaakt werd het alweer donker. Het verzoek om te blijven slapen hebben we vriendelijk afgeslagen want op één kamer met de kinderen leek ons niet heel comfortabel.
Na iedere fase van de gevangenis is er een week rust om de volgende fase voor te bereiden en andere werkzaamheden uit te voeren. Bovendien kunnen de gevangen hun peer-counselor skills in praktijk brengen (zij worden door middel van de training opgeleid om hulp te verlenen aan hun mede gevangenen). Deze week stond voor ons in het teken van scholen. Zo hebben we op de Nursery (kleuter) school van ADAPT een creatieve activiteit gedaan. We startte met footprints van dieren tekenen op het bord en de kindjes raadde dan van welk dier deze waren. Vervolgens hebben we met modder handafdrukken op papier gemaakt. Het was zeer geslaagd en de kinderen waren erg schattig. Het liedje zakdoekje leggen was toch wat lastiger dan gedacht.. met name de ‘G’ was onmogelijk om uit te spreken. Het spelletje was des te meer geslaagd. De volgende school was een praktijkschool waar ADAPT al vaker voorlichting heeft gegeven. Op deze praktijkschool leren de studenten beroepen: kapster, kleding maken, elektriciteit, metselen, auto’s repareren, etc. Praktijkscholen worden niet echt gewaardeerd door de Keniaanse jongeren omdat het in hun ogen van laag niveau is. Wij vonden dit moeilijk te begrijpen omdat deze werkzaamheden juist in een ontwikkelingsland van belang zijn. Voor deze jongeren hadden wij als topic alcohol and drug abuse voorbereid. Het was spannend om voor deze nieuwe doelgroep in het Engels informatie over te brengen. Het is toch gelukt om een prima presentatie neer te zetten en de jongeren vonden ons erg interessant (zie foto’s). De laatste school van deze week was de Primary Watergate school van ADAPT. Voor deze kinderen hadden we het postbodespel gemaakt. Het was erg leuk maar het duurde even voordat iedereen het spel begreep. Maar met ons als organisatoren zorgen we er wel voor dat het slaagt! We hebben afgesloten met wederom modderhandjes ook deze keer viel de activiteit goed in de smaak.
Zaterdag gingen we een dagje naar de stad in Eldoret. Om deze dag rustig te laten verlopen hadden we een planning uitgeschreven. Hierop stond precies wanneer er met wie zou worden geskypt, welke boodschappen we moesten doen en wanneer we vrije tijd hadden. Om even terug te komen op de schoenen-zaak van het vorige blog we lopen nog steeds op slippers. Tijd voor nieuwe schoentjes in een van de vele Bata winkels (de enige schoenenwinkel hier). Daarnaast hebben we onszelf beloond met Gouda kaas uit de kaas fabriek. Het skypen met iedereen was erg leuk en fijn, we zijn blij met zoveel lieve mensen om ons heen in Nederland. Al met al was het een drukke en vermoeiende dag. Zondag hebben we voor het eerst weer iets aan onze conditie gedaan. We gingen op pad met Kipruto en Jimmy op de fiets en wij rennend (lees hijgend) erachteraan op weg naar de River dam. Eldoret staat bekend op zijn atleten en trainingskampen. Onderweg naar de stad zien wij dan ook vaak professionele hardlopers. Dit heeft alles te maken met de hoogte en het zuurstofgehalte van de lucht. Wij moeten hier duidelijk nog aan wennen tijdens het sporten! De river dam was leuk om te zien en samen met de boys frietjes gegeten.
De derde en tevens de laatste fase van de gevangenis training heeft deze week plaatsgevonden. Bijna alle topics zijn besproken en levensverhalen zijn gedeeld. Ook wij mochten een van deze topics voorzien. Dit vonden we een hele uitdaging en we zijn enthousiast aan de slag gegaan met het onderwerp: public speaking. Dit enthousiasme hebben we over kunnen dragen op de gevangen en ze hebben er ook nog iets van opgestoken. Later hebben we ook nog een foto opdracht aan de gevangen gegeven voor school, het resultaat hiervan kunnen jullie later bekijken. Deze week is de graduation day waarop de gevangen een certificaat krijgen. We eindigen met een rondleiding en nemen dan afscheid van de gevangenis.
Afgelopen weekend zijn we op pad gegaan met Christine en Bertine naar het Kakamega forest. Dit is het enige tropische regenwoud in (het westen van) Kenia. Doordat wij nog op zoek moesten naar ons hutje waren de andere twee alvast begonnen met een introductietour begeleid door de guide Job. Wij arriveerde vijf minuten later en gingen op zoek naar het drietal in het hele grote regenwoud. Vol enthousiasme startte we de wandeling. Totdat we tot de ontdekking kwamen dat we in een stekend mierennest terecht waren gekomen. Daar stonden we dan als twee gillende kippen zonder koppen de mieren van ons af te slaan. Wat nu? We besloten dezelfde weg terug te rennen aangezien we anders zouden verdwalen, we geen netwerk op onze telefoon hadden, het anders een Panama verhaal zou worden en er geen andere weg mogelijk was. Het liep met een sisser af en uiteindelijk was de rest op hoogte waar we waren zodat we konden aansluiten bij de rest van de tour. Guide Job was erg leuk en we hebben een deal met hem gemaakt voor het hele weekend. Voordat het donker werd zijn we nog meer te weten gekomen over het geloof en we komen terug op onze veroordeling van een sekte. We beseffen ons nu dat wij hier de enige niet-gelovige zijn en dat, dat voor hen in Nederland juist andersom voelt. De nacht was maar kort want om 04:30 uur ging de wekker alweer voor een sunrise walk. Het was adembenemend mooi en de foto’s vertellen de rest. Omdat Mar-Loes er natuurlijk geen genoeg van kon krijgen hebben we na het gezamenlijke heerlijke ontbijt afscheid genomen van Christine en Bertine, om een vier uur lange river walk samen met Job te gaan doen. Ook dit was indrukwekkend en het maakte ons één met de natuur. Als ware avonturiers was geen pad ons te modderig en geen helling ons te hoog. Jaja ter voorbereiding op de 4-daagse hebben we alleen die dag al 20 kilometer gelopen. Daarnaast hebben we internationale contacten gelegd in de avond. Het was gezellig en interessant om met Italianen en Amerikanen te dineren. De volgende dag kwamen we tot de conclusie dat ons geld bijna op was en er uiteraard binnen een omtrek van 10 kilometer geen bank in de buurt was. Dus hebben we het ontbijt maar over geslagen om nog naar huis te kunnen. Die ochtend hebben zijn we gestart met een village tour. Het was interessant om een kijk te nemen bij een medicijnvrouwtje dat gebruik maakt van de natuur. Daarna hebben we nog de mooiste vlinders gezien en was het weer tijd om naar huis te gaan. Op de boda boda vertrokken we weer uit deze mooie natuur richting Eldoret. Dit ging niet zonder slag of stoot; Marloes werd slachtoffer van een brandwond door de hete uitlaat. Verpleegsters Marrie en Loes verzorgen deze wond goed en het lijkt vooruitgang te boeken.
Vrijdag staat alweer ons volgende uitje op de planning. We gaan dan een weekend naar Nairobi, op bezoek bij Elke en Renée. Natuurlijk hebben we hier ook weer veel zin in en deze keer zullen we het blog beter bijhouden zodat jullie voor het lezen hiervan er geen halve dag voor uit hoeven te trekken. Aan ons blog hebben we ook video’s en een presentatie van school toegevoegd, hierdoor krijgen jullie nog een beter beeld van ons leven hier. Voordat we gaan afsluiten zijn we nog tot een aantal conclusies gekomen in deze anderhalve maand:
- Uit eten doen we hier niet meer! Het valt vaak tegen en wij koken beter
- Alles went snel en is al normaal geworden, we zijn bang voor een cultuurshock wanneer we weer in Nederland zijn.
- We hebben veel last van internetstress en het blog is hiervoor een uitkomst.
- De rustige avonden bevallen ons prima maar het drukke leventje past meer bij Mar-Loes.
- 10 dagen je haren niet wassen is echt VIES!
- Een gat (wc) schoonmaken is dweilen met de kraan open.
- We missen het uitgaan.
- Geïmpregneerd muskietennet jaja, wij ervaren deze effectiviteit NIET!
- Onze insectenfobie niet over is: hardkloppingen en zweten houden aan ook al zijn we inmiddels ervaren killers.
- We ook al Swahili praten in onze slaap, Marloes: Habari? (alles goed?) Loes (half wakker): Mzuri (ja met jou?) Marloes: Mzuri sana (ook dankjewel)
- Dat er weleens incidentjes voorkomen
- We verlangen naar een beter bed
- Dees daag komen we de deur niet meer uit doordat hij opzwelt door de regen (vocht trekt in het hout)
- Er een verborgen artiest in de Tarus family is (zie filmpje)
- We de zon nodig hebben voor onze huishoudelijke bezigheden
- Chappati maken toch lastiger is zonder begeleiding
- De opdrachten voor school meer tijd kosten dan dat we dachten/hoopten
- Goed zoeken naar wijn loont, wij hebben het gevonden! Dit geldt ook voor een rookplek voor Marloes, achter de muren van het Wifi cafe.
- Regen is modder tot en met!
- We zijn beroemd! (zwaaien als de koningin naar iedereen, op de foto en een voorkeursbehandeling krijgen)
- Het is per ongeluk best lastig om niet te schelden met God of Jezus (Oh mijn god, godverdomme, in godsnaam, Jeeeeezus..)
- Er al veel vermist is: schoenen, usb-stick, christoffel bedeltje (2x), foto sleutelhanger vriendinnen en het camera klepje.
- Er een fonds moet komen dat ons gaat steunen met nieuwe kleding wanneer we terug zijn in Nederland. (handmatig wassen en modder is niet bevorderlijk)
- Wanneer je van een weekend weg thuis komt 30 dode bijen opruimen niet fijn is.
Na een vlekkeloze vier uur durende reis met de matatu kwamen we aan in Nakuru. Zelfstandig zijn we op zoek gegaan naar een goedkoop hostel en al gauw hadden we die gevonden. Wat een luxe we hadden stroom en een douche! Al snel volgde Elke en Renée die vanuit Nairobi deze kant op waren gekomen. Wat was het leuk om hun weer te zien, hun verhalen te horen, hun foto’s te bekijken en te horen hoe zij het er van af brachten in Kenia. Dit alles konden we bespreken op het dak (dat wij hadden omgebouwd tot terras) van het hostel dat speciaal voor ons geopend werd. Vanuit hier hadden we een uitzicht over heel Nakuru en het meer. Onder het genot van een, lang naar uitgekeken, wijntje was het echt genieten. Tussendoor kregen we nog een bezorgd telefoontje van Marrie over hoe het met ons ging (super lief!). Het was wel vreemd om ineens met vier personen te zijn in plaats van twee. Dus we waren de eerste avond een beetje overprikkeld (dat wordt nog wat als we weer terug in Nederland zijn). De volgende ochtend zaterdag 4 oktober gingen we voor het eerst op safari. We werden om 7:00 uur opgehaald door een jeep die voorzien was van een open dak en gids. In Kenia zit er veel verschil in de toegangsprijs van parken tussen een toerist of een resident/Keniaan. We gingen er vanuit dat we met ons 170 euro kostende Keniaanse visum inclusief Keniaans ID tot de residenten behoorden. Helaas zag de man achter de balie dit anders wat zorgde voor een flinke discussie. Maar Mar-Loes laat niet zomaar over haar heenlopen en heeft gepleit voor de goedkope entree en met succes! Vanaf dit moment was het de mooiste dierendag uit ons leven. De natuur alleen al was adembenemend mooi en om stil van te worden. Daarnaast hebben we het geluk gehad op heel veel dieren te zien: buffels, zebra’s, apen, flamingo’s, giraffes, gazelles, verschillende soorten vogels, neushoorns, hyena’s en noem maar op. Na onze luxe pauze bij het zwembad met cocktails zijn we aan het eind van de middag op jacht gegaan naar de leeuw. Via het radiocontact werden we op de hoogte gehouden. En met de adrenaline gierend in ons lichaam zette we de achtervolging in en na een eindje crossen werd het zoeken beloond. De leeuwin kwam jagend op haar prooi voor de jeeps langs geslopen. Door de foto’s die we hebben bijgevoegd kunnen jullie meegenieten. Na een lange dag en wederom een gezellige avond was het een zeer geslaagd weekend en zijn we zondag richting huis gegaan. Ook het gastgezin was blij dat we er weer waren en gaven ons een warm onthaal.
Die nacht schrok Marloes wakker van een tinteling in haar arm. Na overlegd te hebben met compagnon Loes is er besloten om toch maar gewoon verder te slapen. De morning after bleef de pijn aanhouden en kwam er ook nog een keelinfectie opzetten. Na onze eerste training van de tweede fase in de gevangenis was het tijd voor de dokter. De droge dokter stelde wat kritische beangstigende vragen en kwam tot de conclusie dat het wellicht een spinnenbeet was (gezien het gif spoor op de arm) en een infectie. Na vijf dagen acht pillen per dag, tweemaal daags, een zalfje en ziekenbezoek van Marrie en George was Marloes er weer helemaal bovenop.
Een maand van onze reis zat er alweer op en we besloten om ons eerste echte huis nog meer eigen te maken. Stapelbed en het ongedierte, met behulp van Kipruto, eruit en voilà een opgeruimd gevoel. We waren blij met deze interventie want die paar vierkante meter voelde nu ineens als een echt appartement.
De werkweek in de gevangenis was alweer snel voorbij en we hadden een rustig weekend voor de boeg. Met zaterdag op het programma Naiberi Campsite: een tropisch paradijs waar je voor twee euro de hele dag aan het zwembad kunt liggen. Het was heerlijk en het voelde alsof we even weg waren uit ons Keniaanse leven. Die avond hebben we na twee pogingen genoten van de lokale goedkope versnapering: popcorn. Filmpje op de laptop in bed en ons geluk kon niet meer op (bedankt Elke voor de leuke films!). Op zondag zijn we van start gegaan met een grote schoonmaak en vervolgens bij collega Julia op visite geweest. Zij woont een paar weilanden verder en beschikt over een kleihuisje met stroom (huh?!?). We zijn er achter gekomen dat met name de vrouwen hier keihard werken. Naast het verzorgen van een inkomen moeten ze ook het huishouden doen en altijd paraat staan voor de kinderen. Het leven is op veel vlakken echt nog zoals vroeger bij ons (wat we van onze grootouders hebben meegekregen). De mannen zorgen alleen voor een deel van het inkomen en dat is zoals het hier gaat. Het huishouden bestaat niet alleen uit koken en wassen maar iedereen beschikt ook over een stukje grond en vee wat aandacht nodig heeft. Er is geen geld om deze producten te kopen dus het is een must have om je gezin te voorzien op deze manier. Julia vertelde dat ze met vijf euro in de week moeten rond zien te komen. De kinderen gaan echter wel naar een private school omdat de meeste Kenianen dit als prioriteit stellen. Tijdens ons bezoek hebben we Keniaanse kookkunsten geleerd. Na zelf een bak Ugali, 25 Chappati’s en Ndengu te hebben gemaakt werd het alweer donker. Het verzoek om te blijven slapen hebben we vriendelijk afgeslagen want op één kamer met de kinderen leek ons niet heel comfortabel.
Na iedere fase van de gevangenis is er een week rust om de volgende fase voor te bereiden en andere werkzaamheden uit te voeren. Bovendien kunnen de gevangen hun peer-counselor skills in praktijk brengen (zij worden door middel van de training opgeleid om hulp te verlenen aan hun mede gevangenen). Deze week stond voor ons in het teken van scholen. Zo hebben we op de Nursery (kleuter) school van ADAPT een creatieve activiteit gedaan. We startte met footprints van dieren tekenen op het bord en de kindjes raadde dan van welk dier deze waren. Vervolgens hebben we met modder handafdrukken op papier gemaakt. Het was zeer geslaagd en de kinderen waren erg schattig. Het liedje zakdoekje leggen was toch wat lastiger dan gedacht.. met name de ‘G’ was onmogelijk om uit te spreken. Het spelletje was des te meer geslaagd. De volgende school was een praktijkschool waar ADAPT al vaker voorlichting heeft gegeven. Op deze praktijkschool leren de studenten beroepen: kapster, kleding maken, elektriciteit, metselen, auto’s repareren, etc. Praktijkscholen worden niet echt gewaardeerd door de Keniaanse jongeren omdat het in hun ogen van laag niveau is. Wij vonden dit moeilijk te begrijpen omdat deze werkzaamheden juist in een ontwikkelingsland van belang zijn. Voor deze jongeren hadden wij als topic alcohol and drug abuse voorbereid. Het was spannend om voor deze nieuwe doelgroep in het Engels informatie over te brengen. Het is toch gelukt om een prima presentatie neer te zetten en de jongeren vonden ons erg interessant (zie foto’s). De laatste school van deze week was de Primary Watergate school van ADAPT. Voor deze kinderen hadden we het postbodespel gemaakt. Het was erg leuk maar het duurde even voordat iedereen het spel begreep. Maar met ons als organisatoren zorgen we er wel voor dat het slaagt! We hebben afgesloten met wederom modderhandjes ook deze keer viel de activiteit goed in de smaak.
Zaterdag gingen we een dagje naar de stad in Eldoret. Om deze dag rustig te laten verlopen hadden we een planning uitgeschreven. Hierop stond precies wanneer er met wie zou worden geskypt, welke boodschappen we moesten doen en wanneer we vrije tijd hadden. Om even terug te komen op de schoenen-zaak van het vorige blog we lopen nog steeds op slippers. Tijd voor nieuwe schoentjes in een van de vele Bata winkels (de enige schoenenwinkel hier). Daarnaast hebben we onszelf beloond met Gouda kaas uit de kaas fabriek. Het skypen met iedereen was erg leuk en fijn, we zijn blij met zoveel lieve mensen om ons heen in Nederland. Al met al was het een drukke en vermoeiende dag. Zondag hebben we voor het eerst weer iets aan onze conditie gedaan. We gingen op pad met Kipruto en Jimmy op de fiets en wij rennend (lees hijgend) erachteraan op weg naar de River dam. Eldoret staat bekend op zijn atleten en trainingskampen. Onderweg naar de stad zien wij dan ook vaak professionele hardlopers. Dit heeft alles te maken met de hoogte en het zuurstofgehalte van de lucht. Wij moeten hier duidelijk nog aan wennen tijdens het sporten! De river dam was leuk om te zien en samen met de boys frietjes gegeten.
De derde en tevens de laatste fase van de gevangenis training heeft deze week plaatsgevonden. Bijna alle topics zijn besproken en levensverhalen zijn gedeeld. Ook wij mochten een van deze topics voorzien. Dit vonden we een hele uitdaging en we zijn enthousiast aan de slag gegaan met het onderwerp: public speaking. Dit enthousiasme hebben we over kunnen dragen op de gevangen en ze hebben er ook nog iets van opgestoken. Later hebben we ook nog een foto opdracht aan de gevangen gegeven voor school, het resultaat hiervan kunnen jullie later bekijken. Deze week is de graduation day waarop de gevangen een certificaat krijgen. We eindigen met een rondleiding en nemen dan afscheid van de gevangenis.
Afgelopen weekend zijn we op pad gegaan met Christine en Bertine naar het Kakamega forest. Dit is het enige tropische regenwoud in (het westen van) Kenia. Doordat wij nog op zoek moesten naar ons hutje waren de andere twee alvast begonnen met een introductietour begeleid door de guide Job. Wij arriveerde vijf minuten later en gingen op zoek naar het drietal in het hele grote regenwoud. Vol enthousiasme startte we de wandeling. Totdat we tot de ontdekking kwamen dat we in een stekend mierennest terecht waren gekomen. Daar stonden we dan als twee gillende kippen zonder koppen de mieren van ons af te slaan. Wat nu? We besloten dezelfde weg terug te rennen aangezien we anders zouden verdwalen, we geen netwerk op onze telefoon hadden, het anders een Panama verhaal zou worden en er geen andere weg mogelijk was. Het liep met een sisser af en uiteindelijk was de rest op hoogte waar we waren zodat we konden aansluiten bij de rest van de tour. Guide Job was erg leuk en we hebben een deal met hem gemaakt voor het hele weekend. Voordat het donker werd zijn we nog meer te weten gekomen over het geloof en we komen terug op onze veroordeling van een sekte. We beseffen ons nu dat wij hier de enige niet-gelovige zijn en dat, dat voor hen in Nederland juist andersom voelt. De nacht was maar kort want om 04:30 uur ging de wekker alweer voor een sunrise walk. Het was adembenemend mooi en de foto’s vertellen de rest. Omdat Mar-Loes er natuurlijk geen genoeg van kon krijgen hebben we na het gezamenlijke heerlijke ontbijt afscheid genomen van Christine en Bertine, om een vier uur lange river walk samen met Job te gaan doen. Ook dit was indrukwekkend en het maakte ons één met de natuur. Als ware avonturiers was geen pad ons te modderig en geen helling ons te hoog. Jaja ter voorbereiding op de 4-daagse hebben we alleen die dag al 20 kilometer gelopen. Daarnaast hebben we internationale contacten gelegd in de avond. Het was gezellig en interessant om met Italianen en Amerikanen te dineren. De volgende dag kwamen we tot de conclusie dat ons geld bijna op was en er uiteraard binnen een omtrek van 10 kilometer geen bank in de buurt was. Dus hebben we het ontbijt maar over geslagen om nog naar huis te kunnen. Die ochtend hebben zijn we gestart met een village tour. Het was interessant om een kijk te nemen bij een medicijnvrouwtje dat gebruik maakt van de natuur. Daarna hebben we nog de mooiste vlinders gezien en was het weer tijd om naar huis te gaan. Op de boda boda vertrokken we weer uit deze mooie natuur richting Eldoret. Dit ging niet zonder slag of stoot; Marloes werd slachtoffer van een brandwond door de hete uitlaat. Verpleegsters Marrie en Loes verzorgen deze wond goed en het lijkt vooruitgang te boeken.
Vrijdag staat alweer ons volgende uitje op de planning. We gaan dan een weekend naar Nairobi, op bezoek bij Elke en Renée. Natuurlijk hebben we hier ook weer veel zin in en deze keer zullen we het blog beter bijhouden zodat jullie voor het lezen hiervan er geen halve dag voor uit hoeven te trekken. Aan ons blog hebben we ook video’s en een presentatie van school toegevoegd, hierdoor krijgen jullie nog een beter beeld van ons leven hier. Voordat we gaan afsluiten zijn we nog tot een aantal conclusies gekomen in deze anderhalve maand:
- Uit eten doen we hier niet meer! Het valt vaak tegen en wij koken beter
- Alles went snel en is al normaal geworden, we zijn bang voor een cultuurshock wanneer we weer in Nederland zijn.
- We hebben veel last van internetstress en het blog is hiervoor een uitkomst.
- De rustige avonden bevallen ons prima maar het drukke leventje past meer bij Mar-Loes.
- 10 dagen je haren niet wassen is echt VIES!
- Een gat (wc) schoonmaken is dweilen met de kraan open.
- We missen het uitgaan.
- Geïmpregneerd muskietennet jaja, wij ervaren deze effectiviteit NIET!
- Onze insectenfobie niet over is: hardkloppingen en zweten houden aan ook al zijn we inmiddels ervaren killers.
- We ook al Swahili praten in onze slaap, Marloes: Habari? (alles goed?) Loes (half wakker): Mzuri (ja met jou?) Marloes: Mzuri sana (ook dankjewel)
- Dat er weleens incidentjes voorkomen
- We verlangen naar een beter bed
- Dees daag komen we de deur niet meer uit doordat hij opzwelt door de regen (vocht trekt in het hout)
- Er een verborgen artiest in de Tarus family is (zie filmpje)
- We de zon nodig hebben voor onze huishoudelijke bezigheden
- Chappati maken toch lastiger is zonder begeleiding
- De opdrachten voor school meer tijd kosten dan dat we dachten/hoopten
- Goed zoeken naar wijn loont, wij hebben het gevonden! Dit geldt ook voor een rookplek voor Marloes, achter de muren van het Wifi cafe.
- Regen is modder tot en met!
- We zijn beroemd! (zwaaien als de koningin naar iedereen, op de foto en een voorkeursbehandeling krijgen)
- Het is per ongeluk best lastig om niet te schelden met God of Jezus (Oh mijn god, godverdomme, in godsnaam, Jeeeeezus..)
- Er al veel vermist is: schoenen, usb-stick, christoffel bedeltje (2x), foto sleutelhanger vriendinnen en het camera klepje.
- Er een fonds moet komen dat ons gaat steunen met nieuwe kleding wanneer we terug zijn in Nederland. (handmatig wassen en modder is niet bevorderlijk)
- Wanneer je van een weekend weg thuis komt 30 dode bijen opruimen niet fijn is.
-
27 Oktober 2014 - 14:26
Elske:
Weer met veel plezier gelezen .
Jullie zijn goed bezig daar lees ik wel.
Veel succes en plezier deze nieuwe week
Ik ben trots op jullie,
X E -
27 Oktober 2014 - 14:36
Rudi:
Ha, ha, dees daag -
27 Oktober 2014 - 14:52
Alex:
Jambo Mar-Loes!
Weer met veel plezier de blog gelezen!
Vervelend van die spinnenbeet en verbranden aan de uitlaat :-( maar als ik 't zo lees redden jullie het prima daar. 't gaat wel snel hè.... alweer bijna 2 maanden erop zitten.
Geniet er nog maar flink van !!
gr.
Alex.
-
27 Oktober 2014 - 15:38
Annemieke :
lieve schatjes!
Wat is het toch weer heerlijk om alle verhalen te lezen!
Ondanks al die vervelende conclusies merk ik dat jullie nog steeds genieten!
Vanuit Nederland wordt aan jullie gedacht.
ik bedacht mij van de week dat het alweer heel snel gaat..
voor jullie het weten zijn jullie alweer terug
en ja die cultuurshock van daar naar hier is groot, spreek ik uit ervaring, en is ook onderdeel van de verwerking van al het moois dat je daarvoor mee hebt gemaakt.
Lekker blijven genieten daar moppies!
Veel liefs en tot de volgende blog,
Annemieke
-
27 Oktober 2014 - 16:24
Jamie :
hey Mar-Loes!!
Eindelijk weer een blog haha, blijft leuk jullie ervaringen te lezen.
Hopen dat er geen gekke insecten beten bij gaan komen.
Enjoy your time!!
Xx -
27 Oktober 2014 - 16:59
Jennifer :
Jullie zijn kanjers
Xxxx -
27 Oktober 2014 - 17:03
Marit:
hee dames!
Ik vind het echt super leuk om jullie verhalen te lezen! Kijk er iedere keer naar uit!
Fijn om te horen dat jullie je daar prima vermaken en dat alles goed gaat met jullie.
Nog heel veel plezier en geniet ervan meiden!!
Liefs Marit
-
27 Oktober 2014 - 17:16
Trudie Kamps:
Hoi dames, geweldig om jullie verhalen te lezen! Mooie foto's ook! Heel veel plezier en vooral genieten voor zover dat kan! Groetjes, Trudie Kamps -
27 Oktober 2014 - 18:22
Peter:
ha die Mar-Loes, wat een verhalen, leuk! En ja, het is net als thuis, soms zit het mee en soms tegen. Gelukkig zijn de blessures alweer hersteld. Wat een prachtige natuur hè . Doet me denken aan Brazilie, dat was ook zo indrukwekkend.geniet er nog van , maar vergeet de opdrachten voor school niet. Het is tenslotte geen vakantie -
27 Oktober 2014 - 21:35
Trudie Vissers:
Yoehoe wat een lange, leuke, gezellige blog maken jullie ervan en wat een mooie foto's. Erg leuk ik kijk alweer uit naar de volgende en ik heb ook zoiets van oh zat ik daar maar een tijd rust, op jezelf aangewezen , helemaal een met de natuur en zoveel moois en goed wat je daar kunt doen en jullie doen het geweldig meiden. Dus geniet ervan want dit vergeet je nooit meer........ -
27 Oktober 2014 - 22:02
Ineke:
Lieve meiden,
Wat hebben jullie weer een hoop meegemaakt, gezien, gedaan en gelukkig weer op het blog geschreven! (volgende keer niet zo lang mee wachten!), je ziet het iedereen kijkt er naar uit om weer wat van jullie te horen en het is ook zo leuk om te lezen!
Ik ben kei trots op jullie!
xxx -
28 Oktober 2014 - 09:20
Diana:
Heej Loes en Marloes
Wat maken jullie daar een hoop mee, wat een mooie foto s ......GEWeLDIG dat jullie dit zo met ons kunnen delen... Jullie zien er goed uit dames, volgende keer niet zo lang wachten met jullie Blog, moet er id bijna een halve dag voor uittrekken om om alles goed te kunnen lezen en de foto s goed te bekijken..
Vele lieve groetjes van de hele familie Peters
-
28 Oktober 2014 - 15:56
Emmy:
Heeej Mar-Loes,
kel kel vrollies gillie makt ok niks me zeg! Moi moi, joa ik probier en stukske in ut Gruusbeks zoda gillie da nie verleerd doar su wiet a weg. Ik zal vast honderdduuzend foute maokke maor da kan me niet schille. Hier is Gruusbek is ut vandaog prachtig wer. Zie vannemaan op de mert gewest en noar Kranenburg gefietst. Heb gen wilde dieren gezien, tenminste als ge die duitsers nie me telt. Wel veul klien gediet. Maor das ok wel moi heur. Ik hoop da gille met owe beije nog veul zult schrieven en da ge nog heel veul plezier en lol zult hebbe so same.
Doei, Bort en Emmy -
28 Oktober 2014 - 19:08
Opa & Oma Kuul:
Hallo Loes en Marloes,
Erg leuk om iedere keer al jullie verhalen te kunnen lezen!
Succes nog de komende periode!
Groet,
opa & oma Kuul -
28 Oktober 2014 - 19:33
Marlieke:
Jeej eindelijk weer haha! Heb er even voor gezeten maar het leest zo makkelijk! Erg leuk geschreven weer. Fijn dat jullie ook tijd hebben om leuke dingen te doen. Wauw, ik ben jaloers, vooral op die safari. Jullie doen het super! Op naar het volgende uitje! Liefs xxx -
29 Oktober 2014 - 14:49
Linda & Theo:
Ha Mar-Loes,
Complimenten voor jullie verslagen, samen met de foto's en filmpjes geeft t ons een goed beeld van wat jullie daar allemaal mee maken.
Ga lekker zo door , en veel succes met het project.
MZURI SANA en pas goed op jezelf en elkaar !!!
Groeten,
Linda en Theo
-
30 Oktober 2014 - 14:21
Lisan:
Hee marloes en loes,
Super leuk om jullie verhalen te lezen!!
Succes nog ladies
Xxxx lisan -
05 November 2014 - 20:08
Tonnie:
hoi, mar-loes, wat leuk om weer waaaaat te lezen ,haha zo krijg je weken niks en dan is je hele avond om. maar dat maakt niks uit want het is hier nu ook al tegen half 6 donker, dus lekker gezellig jullie Afrika-Avontuur lezen en foto`s zien. en zo te lezen maken jullie heel wat mee, leuke maar ook vervelende dingen, je moet wel oppassen hoor,met alles,maar dat snappen jullie zelf ook wel toch!
marloes bedankt nog voor het mooie kaartje (wat met de hand getekend is en niet een zeef druk.
Sjaak was er blij mee en het was precies op de datum binnen.Maar wij waren niet thuis we zijn naar Bonn geweest een paar dagen,ook erg leuk haha en mooi weer.
zo 2maanden zijn al om nog 2 te gaan.nog veel avontuur gewenst en tot het volgende leesplezier en kijk
genot . ojaa de groetjes nog van oma mientje.en loat ze ut kieke zei ze ook nog:)
daaaaaaag tot ...., tonnie en sjaak -
06 November 2014 - 12:34
Sjaak:
he, Marloes, is ze me weer te snel af, je weet wel hoe dat zit, zij is beter met schrijven en zo.
maar ik wil je toch persoonlijk bedanken voor je lieve kaartje en inderdaad precies op tijd.
en wij missen jouw ook, vooral s'morgens vroeg als je met je zonnigste snoetje naar boven kwam,
dit mag Loes nu allemaal meemaken.
he marloes groetjes Sjaak -
07 November 2014 - 20:03
Erna:
Hoi Marloes,
Leuk om jullie verslag te lezen en wat een prachtige foto's!
Groetjes, Erna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
