Amen!
Door: Mar-Loes
Blijf op de hoogte en volg Mar-Loes
11 November 2014 | Kenia, Eldoret
Lieve lezers, onze internetfrustratie loopt soms hoog op. Het uploaden van het vorige blog verliep jammer genoeg moeizaam. Het is ons niet goed gelukt om alle foto’s (in de goede volgorde) en filmpjes te plaatsen. Ons favoriete, en enig goedwerkend, internetcafé was plotseling gesloten wegens ‘’reconstructie’’. Inmiddels hebben we al wat meer wifi hotspots gevonden en zijn we in de rijkere hotels beland. Maar ze halen het niet bij ons bekende stekkie.
De training in de prison is afgerond. Op de graduation dag hadden we een fotocollage als bedankje gegeven. Daarnaast hadden we voor elke gevangene een groepsfoto laten afdrukken met een motiverende boodschap op de achterkant. Het was een feestelijke dag en er werd weer het nodige gepreekt uiteraard. Mar-Loes hield het kort. Voor een opdracht voor onze school hadden de gevangen foto’s gemaakt over het thema peer-counseling. Het resultaat is te bekijken op de volgende link: https://www.youtube.com/watch?v=BmkPp3ekq9c We hebben die dag de filmpremière gehad en de gevangenen waren apentrots. Als afscheidscadeau hebben we een foeilelijk maar persoonlijk armbandje gekregen. In deze armbandjes staan de Jong en de Brown. Ze hebben ieder een certificaat ontvangen en aan het einde van deze maand zal er nog een follow up meeting zijn.
Het was nog spannend of we de 6 uur durende rit met één enkele pauze richting Nairobi zouden droog houden. Loes haar darmpjes waren behoorlijk van streek geweest een paar dagen eerder maar waren gelukkig weer een beetje hersteld. Onder het genot van een prachtig uitzicht en muziek in onze oren bereidde we ons voor op het chaotische en o zo gevaarlijke Nairobbery. Zodra we uit onze luxe matatu waren gestapt gingen we als twee hoogzwangere vrouwen op zoek naar de juiste bus richting Karen. Alle gevaarlijke straatrovers waren erg behulpzaam en binnen 5 minuten zaten we in de citty hoppa. Onze rugzakken hebben we dus onnodig en veel te overbezorgd op onze buik gedragen. Na een uurtje een deel van Nairobi te hebben bewonderd arriveerde we bij een luxe winkelcentrum waar Elke en Renée op ons aan het wachten waren. Nadat we het nodige aan wijn hadden ingeslagen, een heerlijke verse smoothie op hadden en elkaar hadden bijgepraat gingen we op pad naar hun project.
Renée en Elke hadden ons goed voorbereid en duidelijke instructies gegeven over wat te doen met al het testosteron dat ons zou gaan verwelkomen. Het terrein van het Bosco Boys project was erg groot en voorzien van een katholieke kerk, sportvelden, slaapzalen, een school en het huisje van Elke en Renée. Toen we het hek binnen waren snapte we de voorbereidingen en konden we gelijk beginnen met het aangeven van onze grenzen. Er wonen namelijk 80 straatjongens en een stel brothers (priesters in opleiding) en fathers (de priesters). Het huisje van Renée en Elke was net wat ruimer dan we gewend zijn (ze hadden beide een eigen slaapkamer en douche). Gelukkig stelde ze dit weekend een van hun slaapkamers tot beschikking.
Die avond zijn we eerst naar de kerk geweest. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze hechtingsgestoorde kinderen/jongeren geduldig de mis bijwoonde. Naast het zingen en preken gingen ook wij gebukt. Het was pijnlijk en het vereiste wat doorzettingsvermogen om het bidden terwijl we knielden (op een houten bankje) vol te houden. Na de mis ging iedereen naar de televisieruimte om een spannende film te bekijken. Halverwege de film besloten we met z’n vieren om ons terug te trekken en gezellig te kletsen.
Zaterdag waren we al vroeg uit de veren om kerkdienst 2.1 om 07:00 a.m. bij te wonen. Na de mis schoven we, nog half slaperig, bij de ontbijttafel van de brothers aan. Wij hadden de eer om de cake aan te snijden samen met de twee jarige brothers. Om het ritueel af te ronden werden we door de brothers gevoerd. Op de foto’s kun je deze romantische en charmante gelegenheid bewonderen. We gingen in de middag naar een nog luxer winkelcentrum om te shoppen en te lunchen bij het Artcafé (echt een aanrader!). Eindelijk een leuk terras gevonden, heerlijk eten en met al die muzungu’s om ons heen waande we ons net bij Eigenweijs. Bij terugkomst op het project stond ons een groot watergevecht te wachten. Renée en Elke lieten zich helemaal gaan en ook de kinderen waren door het dolle heen. Ook Loes kon de dans niet ontspringen en Marloes legde alles vast. Bibberend van de kou sprongen de 3 verzopen katjes onder de warme douche (zeldzaam voor ons). In de avond stond kerkdienst 2.2 op de planning en daarna een diner met de brothers. Dit was hilarisch omdat er nog steeds twee brothers jarig waren en Elke en Renée stiekem voor rode wijn hadden gezorgd. Dit was strikt geheim omdat het verboden is voor de brothers om zelfstandig boodschappen te doen (laat staan wijn te kopen/drinken) of van het terrein af te gaan, dit geldt ook voor de kinderen. Binnen één teug was alle wijn en het bewijsmateriaal op en zaten we met 8 aangeschoten mannen opgescheept. Tijd om ons terug te trekken en zelf wijn te drinken in combinatie met heerlijke nacho’s en kaas uit de oven.
Zondag was allereerst 3.0 aan de beurt en na deze feestelijke dienst vertrokken we richting het giraffe centre. Bij deze toeristische trekpleister had je de mogelijkheid om giraffen te voeren. Het was soms dringen om een plek maar leuk om te doen! Tegen het eind van de middag kwamen we weer aan bij Bosco Boys. Mar-Loes liet haar van de sportieve kant zien en speelde een potje volleybal met de kids. Het was leuk om deze jongeren te leren kennen en met ze te praten. Marloes heeft tijdens het afscheid nemen een van de jongens een gebroken hart bezorgd. Het was ook wel vreemd dat de liefde nog niet wederzijds was na elkaar 1 uur te hebben gesproken. Gelukkig zitten onze eigen mannen (als het goed is) thuis op ons te wachten.
Maandag hebben we ook afscheid genomen van Renée en Elke die we de 22ste alweer terug gaan zien. Met z’n tweeën zijn we nog langs de olifantenopvang gegaan. Het was echt bijzonder om de baby olifantjes van zo dichtbij te bewonderen en zelfs aan te raken. Zij en ook de al wat grotere olifanten konden het publiek goed vermaken. Na het uurtje genieten begon onze lange terugreis. Onderweg was het soms billenknijpen door de tropische regenbuien en de plotselinge mistbanken. Uiteindelijk arriveerde we 10 uur s ’avonds en waren we gesloopt van het leuke weekend en het verwijderen van de vele dode bijen uit ons huis.
Dinsdag waren we blij met onze gewone kantoor dag en konden weer back to work for school en ADAPT. Wat we dachten dat een rustige week ging worden werd toch nog vrij druk door de nursery graduation. Dit soort gelegenheden worden groots aangepakt en vergen vele voorbereidingen. Zo hebben we aan de hand van een ouderwets kookboek onze bakkunsten in de strijd gegooid en 2 prach-tig-e cakes gemaakt. Daarnaast hebben we de volgende dag 300 mandazi’s gemaakt (het heeft wat weg van een minder vette oliebol). De collega’s konden zien dat Marloes ervaring had met frituren. Herinneringen aan Cafetaria Rikken kwamen naar boven. Loes was een specialist in het rollen van het deeg. Zo vullen we elkaar wederom aan.
De diploma uitreiking van de kleuters duurde de hele dag en wij hebben ons zeer goed vermaakt met deze schattige kindjes. De geslaagde liepen er echter bij als wandelende kerstboompjes (zie foto’s). Ons cadeautje aan hun was voor ieder een schriftje en een pen voor de toekomstige schoolcarrière. Natuurlijk waren we de beroerdste niet om op het einde een fotoshoot weg te geven voor en samen met de mama’s.
Toen het weekend was aangebroken gingen we op pad met Kipruto en Jimmy naar Naiberi campsite. Het enige probleem was dat ze niet konden zwemmen. Gelukkig waren de twee spongebobs makkelijk te herkennen voor ons als onervaren zwemdocenten/moeders. Eenmaal thuis na een spetterende dag hebben we met z’n vieren op bed The lion king gekeken. Het was de derde keer in hun leven dat ze een film keken en glunderend vertelde ze later het verhaal aan Marrie. We hebben deze dag met z’n allen genoten.
Zondagnacht heeft Loes haar liefde verklaard tegenover Marloes door middel van een lief nachtkusje in haar droom. Hier hebben we erg om moet lachen en de liefde is geheel wederzijds. We hadden besloten om deze dag voor het eerst een bezoekje te wagen aan de kerk van ADAPT. Ook hebben we Wim en Joke ontmoet, dit zijn twee evangelische Nederlandse vrienden van Marrie. Zij hebben beide een heftige achtergrond en hebben op latere leeftijd in het geloof hun kracht teruggevonden. Wim zat vroeger namelijk in een criminele bende en Joke had last van psychische problemen. Na een interessant/beangstigend gesprek, heeft Wim voor ons gebeden dat God een signaal aan ons geeft zodat wij weten dat hij bestaat. Wij wachten geduldig (en beetje verward) af.
Aan het begin van deze week hebben we interviews afgenomen voor ons onderzoek. Wij gaan onderzoeken hoe er effectief gedocumenteerd kan worden binnen ADAPT. Het is noodzakelijk om bewijsstukken te hebben voor het werven van donateurs en financiering vanuit de overheid. Verder gaat het goed met ons en genieten we van alles wat we meemaken. Twee maanden niet sporten en overmatig koolhydraten eten begint alleen wel zijn tol te eisen. We gaan er vanaf nu op proberen te letten zodat jullie ons nog wel herkennen bij terugkomst. Daarnaast heeft een nieuw diersoort zich bij ons aangemeld en is onze wc gebombardeerd tot een muggenparadijs.
We hopen jullie ook na dit blog op de hoogte te kunnen houden over onze avonturen want we hebben een drukke, strakke maar vooral ook leuke planning namelijk:
• 15 & 16 november gaan we gezellig met z’n tweetjes naar Lake Bogoria en Baringo.
• 18 tot 21 november gaan we voor ADAPT reizen om training te geven aan vrijwillige trainers die groepen met illegale alcohol brouwers begeleiden (T.O.T.’s).
• 22 tot 26 november richting Nairobi om vervolgens samen met Renée, Elke en haar ouders naar de Masai Mara op safari te gaan.
• 27 november follow up meeting prison.
• De week van 1 december gaan we wederom met ADAPT reizen voor monitoring and evaluation van projecten.
• 11 december vertrek naar Tanzania waar het Maldense tweetal op ons aan het wachten is.
De training in de prison is afgerond. Op de graduation dag hadden we een fotocollage als bedankje gegeven. Daarnaast hadden we voor elke gevangene een groepsfoto laten afdrukken met een motiverende boodschap op de achterkant. Het was een feestelijke dag en er werd weer het nodige gepreekt uiteraard. Mar-Loes hield het kort. Voor een opdracht voor onze school hadden de gevangen foto’s gemaakt over het thema peer-counseling. Het resultaat is te bekijken op de volgende link: https://www.youtube.com/watch?v=BmkPp3ekq9c We hebben die dag de filmpremière gehad en de gevangenen waren apentrots. Als afscheidscadeau hebben we een foeilelijk maar persoonlijk armbandje gekregen. In deze armbandjes staan de Jong en de Brown. Ze hebben ieder een certificaat ontvangen en aan het einde van deze maand zal er nog een follow up meeting zijn.
Het was nog spannend of we de 6 uur durende rit met één enkele pauze richting Nairobi zouden droog houden. Loes haar darmpjes waren behoorlijk van streek geweest een paar dagen eerder maar waren gelukkig weer een beetje hersteld. Onder het genot van een prachtig uitzicht en muziek in onze oren bereidde we ons voor op het chaotische en o zo gevaarlijke Nairobbery. Zodra we uit onze luxe matatu waren gestapt gingen we als twee hoogzwangere vrouwen op zoek naar de juiste bus richting Karen. Alle gevaarlijke straatrovers waren erg behulpzaam en binnen 5 minuten zaten we in de citty hoppa. Onze rugzakken hebben we dus onnodig en veel te overbezorgd op onze buik gedragen. Na een uurtje een deel van Nairobi te hebben bewonderd arriveerde we bij een luxe winkelcentrum waar Elke en Renée op ons aan het wachten waren. Nadat we het nodige aan wijn hadden ingeslagen, een heerlijke verse smoothie op hadden en elkaar hadden bijgepraat gingen we op pad naar hun project.
Renée en Elke hadden ons goed voorbereid en duidelijke instructies gegeven over wat te doen met al het testosteron dat ons zou gaan verwelkomen. Het terrein van het Bosco Boys project was erg groot en voorzien van een katholieke kerk, sportvelden, slaapzalen, een school en het huisje van Elke en Renée. Toen we het hek binnen waren snapte we de voorbereidingen en konden we gelijk beginnen met het aangeven van onze grenzen. Er wonen namelijk 80 straatjongens en een stel brothers (priesters in opleiding) en fathers (de priesters). Het huisje van Renée en Elke was net wat ruimer dan we gewend zijn (ze hadden beide een eigen slaapkamer en douche). Gelukkig stelde ze dit weekend een van hun slaapkamers tot beschikking.
Die avond zijn we eerst naar de kerk geweest. Het was aandoenlijk om te zien hoe deze hechtingsgestoorde kinderen/jongeren geduldig de mis bijwoonde. Naast het zingen en preken gingen ook wij gebukt. Het was pijnlijk en het vereiste wat doorzettingsvermogen om het bidden terwijl we knielden (op een houten bankje) vol te houden. Na de mis ging iedereen naar de televisieruimte om een spannende film te bekijken. Halverwege de film besloten we met z’n vieren om ons terug te trekken en gezellig te kletsen.
Zaterdag waren we al vroeg uit de veren om kerkdienst 2.1 om 07:00 a.m. bij te wonen. Na de mis schoven we, nog half slaperig, bij de ontbijttafel van de brothers aan. Wij hadden de eer om de cake aan te snijden samen met de twee jarige brothers. Om het ritueel af te ronden werden we door de brothers gevoerd. Op de foto’s kun je deze romantische en charmante gelegenheid bewonderen. We gingen in de middag naar een nog luxer winkelcentrum om te shoppen en te lunchen bij het Artcafé (echt een aanrader!). Eindelijk een leuk terras gevonden, heerlijk eten en met al die muzungu’s om ons heen waande we ons net bij Eigenweijs. Bij terugkomst op het project stond ons een groot watergevecht te wachten. Renée en Elke lieten zich helemaal gaan en ook de kinderen waren door het dolle heen. Ook Loes kon de dans niet ontspringen en Marloes legde alles vast. Bibberend van de kou sprongen de 3 verzopen katjes onder de warme douche (zeldzaam voor ons). In de avond stond kerkdienst 2.2 op de planning en daarna een diner met de brothers. Dit was hilarisch omdat er nog steeds twee brothers jarig waren en Elke en Renée stiekem voor rode wijn hadden gezorgd. Dit was strikt geheim omdat het verboden is voor de brothers om zelfstandig boodschappen te doen (laat staan wijn te kopen/drinken) of van het terrein af te gaan, dit geldt ook voor de kinderen. Binnen één teug was alle wijn en het bewijsmateriaal op en zaten we met 8 aangeschoten mannen opgescheept. Tijd om ons terug te trekken en zelf wijn te drinken in combinatie met heerlijke nacho’s en kaas uit de oven.
Zondag was allereerst 3.0 aan de beurt en na deze feestelijke dienst vertrokken we richting het giraffe centre. Bij deze toeristische trekpleister had je de mogelijkheid om giraffen te voeren. Het was soms dringen om een plek maar leuk om te doen! Tegen het eind van de middag kwamen we weer aan bij Bosco Boys. Mar-Loes liet haar van de sportieve kant zien en speelde een potje volleybal met de kids. Het was leuk om deze jongeren te leren kennen en met ze te praten. Marloes heeft tijdens het afscheid nemen een van de jongens een gebroken hart bezorgd. Het was ook wel vreemd dat de liefde nog niet wederzijds was na elkaar 1 uur te hebben gesproken. Gelukkig zitten onze eigen mannen (als het goed is) thuis op ons te wachten.
Maandag hebben we ook afscheid genomen van Renée en Elke die we de 22ste alweer terug gaan zien. Met z’n tweeën zijn we nog langs de olifantenopvang gegaan. Het was echt bijzonder om de baby olifantjes van zo dichtbij te bewonderen en zelfs aan te raken. Zij en ook de al wat grotere olifanten konden het publiek goed vermaken. Na het uurtje genieten begon onze lange terugreis. Onderweg was het soms billenknijpen door de tropische regenbuien en de plotselinge mistbanken. Uiteindelijk arriveerde we 10 uur s ’avonds en waren we gesloopt van het leuke weekend en het verwijderen van de vele dode bijen uit ons huis.
Dinsdag waren we blij met onze gewone kantoor dag en konden weer back to work for school en ADAPT. Wat we dachten dat een rustige week ging worden werd toch nog vrij druk door de nursery graduation. Dit soort gelegenheden worden groots aangepakt en vergen vele voorbereidingen. Zo hebben we aan de hand van een ouderwets kookboek onze bakkunsten in de strijd gegooid en 2 prach-tig-e cakes gemaakt. Daarnaast hebben we de volgende dag 300 mandazi’s gemaakt (het heeft wat weg van een minder vette oliebol). De collega’s konden zien dat Marloes ervaring had met frituren. Herinneringen aan Cafetaria Rikken kwamen naar boven. Loes was een specialist in het rollen van het deeg. Zo vullen we elkaar wederom aan.
De diploma uitreiking van de kleuters duurde de hele dag en wij hebben ons zeer goed vermaakt met deze schattige kindjes. De geslaagde liepen er echter bij als wandelende kerstboompjes (zie foto’s). Ons cadeautje aan hun was voor ieder een schriftje en een pen voor de toekomstige schoolcarrière. Natuurlijk waren we de beroerdste niet om op het einde een fotoshoot weg te geven voor en samen met de mama’s.
Toen het weekend was aangebroken gingen we op pad met Kipruto en Jimmy naar Naiberi campsite. Het enige probleem was dat ze niet konden zwemmen. Gelukkig waren de twee spongebobs makkelijk te herkennen voor ons als onervaren zwemdocenten/moeders. Eenmaal thuis na een spetterende dag hebben we met z’n vieren op bed The lion king gekeken. Het was de derde keer in hun leven dat ze een film keken en glunderend vertelde ze later het verhaal aan Marrie. We hebben deze dag met z’n allen genoten.
Zondagnacht heeft Loes haar liefde verklaard tegenover Marloes door middel van een lief nachtkusje in haar droom. Hier hebben we erg om moet lachen en de liefde is geheel wederzijds. We hadden besloten om deze dag voor het eerst een bezoekje te wagen aan de kerk van ADAPT. Ook hebben we Wim en Joke ontmoet, dit zijn twee evangelische Nederlandse vrienden van Marrie. Zij hebben beide een heftige achtergrond en hebben op latere leeftijd in het geloof hun kracht teruggevonden. Wim zat vroeger namelijk in een criminele bende en Joke had last van psychische problemen. Na een interessant/beangstigend gesprek, heeft Wim voor ons gebeden dat God een signaal aan ons geeft zodat wij weten dat hij bestaat. Wij wachten geduldig (en beetje verward) af.
Aan het begin van deze week hebben we interviews afgenomen voor ons onderzoek. Wij gaan onderzoeken hoe er effectief gedocumenteerd kan worden binnen ADAPT. Het is noodzakelijk om bewijsstukken te hebben voor het werven van donateurs en financiering vanuit de overheid. Verder gaat het goed met ons en genieten we van alles wat we meemaken. Twee maanden niet sporten en overmatig koolhydraten eten begint alleen wel zijn tol te eisen. We gaan er vanaf nu op proberen te letten zodat jullie ons nog wel herkennen bij terugkomst. Daarnaast heeft een nieuw diersoort zich bij ons aangemeld en is onze wc gebombardeerd tot een muggenparadijs.
We hopen jullie ook na dit blog op de hoogte te kunnen houden over onze avonturen want we hebben een drukke, strakke maar vooral ook leuke planning namelijk:
• 15 & 16 november gaan we gezellig met z’n tweetjes naar Lake Bogoria en Baringo.
• 18 tot 21 november gaan we voor ADAPT reizen om training te geven aan vrijwillige trainers die groepen met illegale alcohol brouwers begeleiden (T.O.T.’s).
• 22 tot 26 november richting Nairobi om vervolgens samen met Renée, Elke en haar ouders naar de Masai Mara op safari te gaan.
• 27 november follow up meeting prison.
• De week van 1 december gaan we wederom met ADAPT reizen voor monitoring and evaluation van projecten.
• 11 december vertrek naar Tanzania waar het Maldense tweetal op ons aan het wachten is.
-
11 November 2014 - 17:26
Angela:
Hoi dames,
Superleuk om jullie verslag weer te lezen en erg fijn dat er soms aan ons gedacht wordt!
Liefs, Angela -
11 November 2014 - 18:44
Esmee:
Wowie druk schema! Klinkt goed allemaal lieverds! Bij mij begint het ook drukker te worden nu de examens dichterbij komen. Heb deze week proefexamens maar ik denk dat het wel goed gaat komen als ik nog even hard werk:). 5 december ben ik klaar maar heb besloten dan (waarschijnlijk) nog Dublin, Edinbugh, Machester en Brussel te bezoeken voor ik weer naar NL ga.
Big Hug!
P.s. Hier begint de bier flink zijn tol te eisen dus we kunnen samen aan de slag na de kerst hehe -
12 November 2014 - 19:34
Richard, Evelyn, Jesse En Elena:
Hallo Dames,
Fijn om te lezen dat alles goed gaat, we hebben de filmpjes op You-tube ook bekeken.
Het ziet er allemaal imposant uit, vooral het landschap.
Marloes we wisten niet dat je zo veel op had met het geloof, als je wilt kunnen we vast een plaatsje reserveren in de kerk in het dorp.
Succes verder, we kijken uit naar het volgende bericht................
veel liefs uit Groesbeek of Berg en Dal ?????
Richard, Evelyn, Jesse en Elena. -
12 November 2014 - 21:17
Tonnie:
hallo mar-loes
weer geweldig, wat jullie allemaal zien en meemaken, en wij daardoor ook weer een beetje mee kunnen genieten, maar soms vindt ik het wel eng , maar goed niet zeuren. jullie zien er goed uit op de foto`s , je kunt zien dat jullie het na de zin hebben (gelukkig).Hoe laat(vroeg) staan jullie op ?en nog een vraag gaan jullie 18 ,19,20 november met andere collega`s op pad ? of samen ? Ik hoop dat je nog wel een
paar keer een reisverslag voor ons kunt schrijven voordat jullie in januari naar huis komen,!jaaa dat zal wennen zijn brrr alleen het weer al. maar goed zover is het nog niet. heeel veel plezier en leer momenten nog en kijk uit. lieve groetjes tonnie
Ps mark en sjaak zijn samen naar Amsterdam voetbalwedstrijd Nederland-Mexico ook gezellig ! -
13 November 2014 - 17:04
Carla:
Hallo, dames heel leuk reisverslag weer wat maken jullie toch veel mee Ik dacht dat jullie tot 15 december in huisje verbleven maar jullie gaan 11 december al naar Tanzania weten jullie ook al hoe lang jullie daar blijven? En ook hoe de reis verder verloopt wat we missen jullie wel hoor -
13 November 2014 - 19:33
Theo En Linda:
Hallo, dames,
Jullie doen goed werk daar in het verre Kenia!
Als je die blije gezichtjes ziet van de kinderen, op de foto's, heel leuk.
De tijd zal wel snel gaan als je het zo druk hebt als jullie.
Petje af voor jullie inzet, nog veel plezier,en werk ze,
Groetjes, Theo en Linda. -
15 November 2014 - 09:54
Diana:
Wat een mooi verslag weer,...en wat een drukke agenda hebben jullie...jullie zullen jullie niet vervelen.Geniet van alle dingen die je beleeft en ziet...leuk om al die dankbare gezichten daar te zien. Goed werk dames..!!
Kijk uit, en wij zien al een beetje uit naar jullie thuiskomst....
Lieve groetjes van ons allemaal... -
15 November 2014 - 09:54
Diana:
Wat een mooi verslag weer,...en wat een drukke agenda hebben jullie...jullie zullen jullie niet vervelen.Geniet van alle dingen die je beleeft en ziet...leuk om al die dankbare gezichten daar te zien. Goed werk dames..!!
Kijk uit, en wij zien al een beetje uit naar jullie thuiskomst....
Lieve groetjes van ons allemaal... -
16 November 2014 - 13:44
Ton De Jong:
Hallo meiden, weer erg leuk geschreven! En ook steeds positief ook al is het soms best afzien lijkt me. Wat nemen jullie straks een schat aan levenservaringen mee terug! Zo te lezen gaan jullie deze reis niet snel meer vergeten! ! We kijken weer uit naar jullie volgende verslag. Groetjes Ton en Marian.
-
18 November 2014 - 19:01
Miranda:
Super verslag weer en met die foto's krijg je een aardig beeld!
Je kunt niet zeggen dat jullie nergens komen,heel erg leuk om dat allemaal mee te mogen maken.
Dit is denk ik wel een beleving voor het leven, vergeet je nooit meer.
Wij wensen jullie nog veel succes en plezier daar en kijken weer uit naar het
volgende verslag en de foto's !
Succes Dames!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
